به گزارش قدس آنلاین یکی از مولفه هایی که سینمای ایران در سال های اخیر تلاش کرده به میزان قابل توجهی روی آن تمرکز داشته باشد، پرداختن به مضامین اجتماعی و مصایب زندگی انسان امروزی در دنیای معاصر است. نگاهی که در عرصه های بین المللی نیز در شکل توسعه یافته‌تری قرار گرفته و می تواند در عرصه های دانشگاهی، پژوهشی و تولیدی یکی از بزرگترین صنعت های هنری جهان یعنی سینما مورد بررسی قرار گیرد.

مسیری که اکنون تبدیل به حقیقتی انکارناپذیر در دستور زبان سینمای ایران شده و هنرمندان فعال این عرصه، چه در قالب فیلم های به اصطلاح آپارتمانی و چه در وجوه دیگر تلاش دارند تا با نظارت و کارشناسی روی نظام جامعه شناسی ایران، آثاری را در حوزه های مختلف مستند، کوتاه و داستانی تولید کنند. شرایطی که گاه با واکنش بسیار تند منتقدان، خبرنگاران و دیگر ذی نفعان سوژه مورد نظر یک فیلم مواجه می شود و گاه آن چنان مورد توجه قرار می گیرد که برای سازندگانش منجر به گشودن پنجره ای جدید در عرصه فعالیت هایشان می شود. فرآیندی به شدت دارای نوسان که در این سال ها موجب تولید و پخش آثار سینمایی متعددی شده که می تواند از جهات بسیاری مورد بررسی قرار گیرند.

طبیعتا در این چارچوب، آوردگاهی چون جشنواره بین المللی فیلم فجر یکی از مهم ترین بسترهای رسانه‌ای برای عرضه آثاری است که قبل از اکران عمومی، یکی از بهترین و موثرترین فیلترها در جهت تماشای «انعکاس» و یا «واکنش» مخاطبان است. رویدادی که می تواند دستاورد مطلوبی برای تیم تولید اعم از فیلمنامه نویس، کارگردان، تهیه کننده، بازیگر و سایر عوامل باشد که بتوانند در یک مسیر ۱۰ روزه ارزیابی کیفی را از آنچه برای نمایش در پرده نقره ای سینما خلق کردند، به دست آورند. تجربه ای که گاه با واکنش های تند و گاهی هم با میزانی از واکنش های مطلوب روبه‌رو می شود و حاضران در سالن اکران فیلم پس از پایان آن با صدای تشویق های بلند و ممتد، رضایت خود را از گروه اجرایی اعلام می کنند.

تجربه ای که حتما اهالی رسانه و منتقدان در سالن نمایش فیلم ها که به اصطلاح آن را «خانه جشنواره» می نامند، با آن آشنا هستند. فرآیندی که قطعا و حتما دست اندرکارانی که در حوزه سینمای اجتماعی فعالیت می کنند با آن آشنایی دارند و می دانند چنین روندی می تواند یکی از مولفه های تضمین موفقیت در گیشه به واسطه حمایت های رسانه ای ناشی از این تشویق باشد. فرآیندی که قطعا زیست در نقطه مقابل آن نیز توسط کارگردانان تجربه شده و می تواند دربرگیرنده خاطرات تلخ و شیرین فراوانی هم باشد.

به هرترتیب در چهل و دومین جشنواره بین المللی فیلم فجر، علاوه بر توجه خوب فیلمسازان به سینمای «پرتره» که این بار در قالبی ارزشمند و ستودنی به سراغ پرتره جمعی از فرماندهان شهید دوران دفاع مقدس رفته اند، برخی از آثار سینمایی هم حضور دارند که تلاش دارند در قالب ارایه مضامینی در حوزه سینمای اجتماعی، به مباحث روانشناسانه مرتبط با مفاهیم انسانی نیز بپردازند. فضایی که جای خالی آنها در سینمای ایران همواره حس می شود و می تواند در قالب سبک ها و ساختارهای دراماتیک و حتی شاعرانه مورد نیاز جامعه امروز ایران مورد استفاده قرار گیرد. تجربه ای که سینمای ایران نشان داده می تواند با ارایه آثاری با کیفیت، نبض مخاطبان را نیز در دست بگیرد و آثار مناسبی را پیش روی آن ها قرار دهد.

فیلم سینمایی «آبی روشن» به تهیه کنندگی حسین میری و کارگردانی بابک لطفی خواجه پاشا هم یکی از آثار مرتبط با این دسته سینمایی است که قرار است در بخش سودای سیمرغ چهل و دومین جشنواره بین المللی فیلم فجر شرکت داشته باشد.

فیلمی در قالب دومین تجربه بلند سینمایی خواجه پاشا که چندی پیش با فیلم قابل توجه «در آغوش درخت» در سینمای ایران جای خود را پیدا کرد و قبل از آن نیز با تولید چند سریال در صداوسیمای استان آذربایجان غربی و دستیاری مجید مجیدی در فیلم «محمد(ص)» و آثار دیگر به فعالیت در حوزه سینما و تصویر مشغول بود.

«آبی روشن» با بازی مهران احمدی، مرتضی امینی تبار، مهران غفوریان، سارا حاتمی، روح الله زمانی، علی اکبر اصانلو و کاظم هژیرآزاد دومین حضور پی درپی خواجه پاشا در جشنواره فیلم فجر محسوب می شود و به نظر می آید ساختار متفاوت تری نسبت به فیلم موفق «در آغوش درخت» داشته باشد. فیلمی اجتماعی که رویدادهای محتوایی آن در شهر تبریز می گذرد.

بابک خواجه پاشا کارگردان فیلم سینمایی «آبی روشن»  با اشاره به محتوای این اثر سینمایی بیان کرد: این فیلم تلاش دارد تا لایه های انسانی را کشف کند. لایه هایی که این بار از منظری متفاوت با تلاش برای کشف اخلاقیات انسان امروزی در مواجهه با اتفاقات مختلف، پیش روی مخاطبان قرار می گیرد. فضایی که با در نظر گرفتن یک سوژه متفاوت می خواهد در قالب یک فضای شاعرانه با اتکا به روابط انسانی و پرداخت به برخی جزییات، ذایقه مخاطب سینمای ایران را با اثر متفاوتی روبه رو کند که می تواند حرف های تازه ای برای گفتن داشته باشد.

وی درباره اهداف و تمهیداتی که برخی از کارگردانان و سینماگران برای جلب مخاطب از آن استفاده می کنند، گفت: به اعتقاد من مهم ترین وظیفه یک کارگردان قبل از هر فرآیندی انجام کار درست است زیرا اگر بخواهیم با موج ها حرکت کنیم رسالت خودمان را انجام ندادیم. یک کارگردان دغدغه مند سینما اگر بداند چه درست است و چه چیز غلط و در عین حال متوجه باشد که انسان آشفته امروزی به مولفه هایی برای رسیدن به آرامش احتیاج دارد، می تواند در قالب درست تر و اصولی تری حرکت کند. اصلا هنر برای همین است. اینکه مخاطب را به سمت امید هدایت کنیم. اینکه جهان ما همچنان ارزش زیستن دارد و می توان با امید به سمت آینده حرکت کرد.

این کارگردان سینما در ادامه صحبت های خود تصریح کرد: به طورحتم طی این سال ها فیلم های بسیار ارزشمندی در حوزه سینما تولید شده که انصافا توانسته به درست ترین شکل ممکن معضلات اجتماعی را از قاب سینما به مخاطبان نقل و منعکس کند، شرایطی که در برخی موارد با یک نگاه سیاه و حتی بدون راه چاره در معرض تماشای مخاطب گذاشته شده می شد. در حالی که می توان با ارایه یک الگوی اجتماعی از همین قاب سینما راه چاره ای هنرمندانه ترسیم کرد و به جای بهتری رسید. کما اینکه در هیچ جای دنیا، سینما و هنری که با مردم روبه‌رو است اجازه ندارد، ناامیدی را به میزان اغراق آمیز پخش کند.

خواجه پاشا ادامه داد: بر این باور هستم منِ بابک خواجه پاشا به عنوان یک کارگردان وظیفه دارم تا با پرداختی زیبا و نگاه عمیق انسانی که محوریت آن امید است، برای رفع مشکلات جامعه ام گام بردارم. در این راه تلاش کردم تا در فیلم «آبی روشن» چنین رویکردی هم به لحاظ محتوایی و هم به لحاظ فنی حفظ شود.

وی در پایان صحبت هایش یادآور شد: در این راه قطعا مهم‌ترین داور در تشخیص خوب و بد بودن اثر علاوه بر منتقدان و کارشناسان حوزه سینما، مخاطبان عام سینما هستند که می‌توانند بهترین تشخیص دهندگان باشند. شرایطی که بنده سعی کردم در یک جریان فکری حس امیدوار کننده و شاعرانه ای رابه جامعه مخاطبانم منتقل کنم. مسیری که امیدوارم در آن موفق باشم.